Rabarbar – to musisz o nim wiedzieć

Rabarbar, inaczej nazywany rzewieniem, należy do grupy roślin bylinowych, czyli wieloletnich. Ma prostą i twardą łodygę, a jego liście przybierają kształt rozety. W celach spożywczych wykorzystuje się jego łodygi, w celach leczniczych – korzeń. Liście są niejadalne. Rabarbar kwitnie na biało, różowo lub zielono.

Sezon na rabarbar przypada na przełomie maja i czerwca. Wtedy to należy go zbierać. W smaku jest raczej kwaśny. Aby był słodszy, warto wybierać dojrzałe egzemplarze, które charakteryzują się czerwieńszą barwą i długą na 30-45 cm łodygą. Młodego rabarbaru nie trzeba obierać. Starszy z kolei powinien być pozbawiony zewnętrznych włókien.

Co ciekawe, rabarbar uprawiany był już prawie 3000 lat przed naszą erą przez Chińczyków. Oni to szczególnie cenili korzeń rzewienia i jego liczne właściwości zdrowotne. W Europie pojawił się on dopiero w XVII-XVIII wieku – najprawdopodobniej dzięki Marco Polo. Rabarbar ma okoł0 60 odmian, jednak u nas najbardziej popularną jest rabarbar ogrodowy.

Rabarbar jest bogatym źródłem witamin i składników mineralnych, takich jak: witamina K, C, E, A, witaminy z grupy B, żelazo, magnez, wapń, fosfor, sód, potas.

Starożytni Chińczycy cenili rabarbar przede wszystkim za jego właściwości przeczyszczające i zmniejszające dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Wszystko to za sprawą błonnika. Aktualnie zwraca się uwagę na jego działanie przeciwbólowe – szczególnie w przypadku bólu zębów.

Dodatkowo rzewień wspiera odporność organizmu i chroni go przed rozwojem wielu groźnych chorób, w tym nowotworów. Tego rodzaju właściwości ma dzięki przeciwutleniaczom, które się w nim znajdują. Rabarbar wspomaga również pracę układu krążenia, a dzięki zawartości luteiny korzystnie wpływa także na wzrok i kondycję skóry, łagodząc zmiany zapalne, w tym np. trądzik.

Rzewień jest również źródłem fitoestrogenów, co może być pomocne w zwalczaniu nieprzyjemnych dolegliwości związanych z menopauzą.

Pomimo licznych zdrowotnych właściwości, rabarbar nie jest dla każdego. Zawiera kwas szczawiowy, który zmniejsza wchłanianie magnezu i wapnia, a nawet wypłukuje je z organizmu. Nie jest więc odpowiednim produktem spożywczym dla osób z reumatyzmem. Przyczynia się on również do powstawania kamieni nerkowych, co może doprowadzić do kamicy.

Ze względu na obecność fitoestrogenów rabarbaru nie poleca się mężczyznom, którzy mają niedobory testosteronu.

Ostrożne też powinny być osoby, które borykają się z wrażliwością jelit i problemami trawiennymi. Rabarbar ma właściwości przeczyszczające, więc mógłby wywołać u takich pacjentów ból brzucha, biegunkę lub wzdęcia.

Warzywa tego powinny unikać kobiety w ciąży i matki karmiące w sposób naturalny. Rabarbar przenika do pokarmu, więc mógłby wywołać biegunkę u niemowlęcia.

Przede wszystkim nie warto przesadzać z jego ilością. Nawet najzdrowszy organizm, gdy dostarczy sobie znacznych porcji kwasu szczawiowego, może poczuć się gorzej. Zawartość szczawianów można zmniejszyć poprzez gotowanie rabarbaru w wodzie, którą potem należy odlać.

Ważne jest również równoważnie tego kwasu w swojej diecie, np. poprzez spożywanie wraz z rabarbarem kefiru, maślanki, jogurtu, czyli produktów bogatych w wapń neutralizujący kwas.

Rabarbar można jeść na surowo, chrupiąc go jako przekąskę w ciągu dnia czy dodając do koktajli. Warzywo to doskonale smakuje w kompotach, syropach i dżemach, np. w połączeniu z truskawkami. Można je również dodawać do tart, ciasta z rabarbarem i deserów. Aby podkreślić jego słodki smak, warto wymieszać go z odrobiną soli albo imbiru. Można też podawać go z siekanymi suszonymi owocami.

Rabarbar jest warzywem sezonowym, ale możemy cieszyć się jego smakiem przez cały rok, gdyż dobrze znosi on mrożenie.